Keşke

Yuvarlak pencereleri olan minik ama sevimli evimde , sobanın içine attığım odunların yanarken çıkarttığı çıtırtı sesleri ısıtır soğuk kış gecelerinde . Senin ısıtmanı beklerim her gece ama uzaklara gidiyorsun benden habersiz ve sormadan.

Belki dönersin , belki vazgeçersin diye koltuğunu karşıma koyuyorum ve seni hayal ediyorum. Uzaktasın  , gülemiyorsun bana artık eskisi gibi.

Dokunamıyorum tenine olmadığını bildiğim için. Kadim dostum yalnızlık çalıyor kapımı her gece sen yokken.

Kızıyorum , ama daha çok seviyorum seni belki dönersin diye.




şiir yazarken hissettiğim duyguların aynısını tuvalette de  hissediyorum. İkisinde de içimden bir şeyler çıkıyor.