Hep düşünmüşümdür içimizdeki insan nereye gizleniyor diye. Öyle zamanlar geliyor ki bir anda beliriyor hayvansı vücudumuzun üzerinde ve kontrolü ele alıyor. Acımasız , gaddar , saygısız bir yaratığa dönüşüveriyoruz. Aslında galiba kendimiz oluyoruz. Tek amacımızın bilinç altındaki üreme isteği olduğunu düşündüğüm için buna şaşırmıyorum. Belli bir yaştan sonra insan üreme yeteneği ve yeterliliğini kaybettiğinde daha saldırgan olabiliyor. Çünkü hayatının temel gayesinin elinden alınmasını hazmedemiyor. Hazmedemediği etrafındaki insanlar olabiliyor. Çünkü her yüzlerine baktığında biliyor ki ; bu insanlar onun ne olduğunu biliyorlar ve kelimelerle olmasa da bakışlarıyla haykırıyorlar .
Edep yeri neresi diye sorarsanız bana gözler derim. Benim ülkemde gözleriyle sevişmek diye bir kavram var. Biraz yumuşattım aslında sevişmeyi. Genelde sert söylerim ama utandım galiba ilginç bir şekilde.
